صنعت آبزیپروری به طور فزایندهای با چالش سموم قارچی و ترکیبات مضر در خوراک آبزیان روبروست. این سموم که به طور عمده مایکوتوکسین[1] نامیده میشوند، میتوانند طیف وسیعی از اثرات منفی را بر سلامت و عملکرد آبزیان ایجاد نمایند. برخی از این مشکلات شامل: کاهش رشد، ضعیف شدن سیستم ایمنی، آسیب به کبد و کلیه آبزیان و در نهایت مرگومیر آنها است. آلودگی با مایکوتوکسینها در غذای آبزیان نه تنها سلامت آنها را بهخطر میاندازد بلکه مصرف آبزیان آلوده ممکن است راهی برای ورود مایکوتوکسینها به زنجیره غذایی انسان باشد و امنیت غذایی و سلامت عمومی را تهدید کند. مهمترین مایکوتوکسینهای موجود در محصولات کشاورزی و خوراک ماهیها شامل: آفلاتوکسینها[2]، فومونیزینها[3]، اکراتوکسینها[4]، تریکوتسنها[5] و زئارالنون[6] هستند. برای استفاده از محصولات زراعی در تولید آبزیان، باید تلاش کرد تا آلودگی آن به قارچها و مایکوتوکسینها کنترل شود. توکسین بایندرها به عنوان راهحلی نوآورانه برای مقابله با این تهدیدات پا به عرصه گذاشتهاند و نقشی حیاتی در ارتقاء سلامت آبزیان، رشد، کاهش تلفات، کیفیت گوشت، کاهش هزینههای پرورش و پایداری در آبزیپروری ایفاء میکنند.