افزودن آنتی­اکسیدان به مواد غذایی از موثرترین شیوه­های کاهش سرعت اکسیداسیون چربی­ها است. این شیوه به­طور گسترده­ای  برای افزایش میزان ماندگاری مواد غذایی و بهبود پایداری لیپیدها و غذاهای لیپیدی و به تبع آن جلوگیری از افت خصوصیات حسی و ارزش تغذیه­ای آن­ها مورد استفاده قرار می­گیرد. در لیپیدها به­دلیل این که در  مرحله انتشار اکسیداسیون منجر به تشکیل واکنش رادیکال آزاد می­شود، استفاده از آنتی­اکسیدان­ها جهت کاهش سرعت اکسیداسیون معمول است. به طوری­که این مواد رادیکال­های آزاد را محصور کرده و از پیشرفت اکسیداسیون جلوگیری می­نماید. کاربرد آنتی­اکسیدان­ها در مواد غذایی یکی از موثرترین شیوه­های کاهش اکسیداسیون لیپیدها و افزایش عمر نگه­داری غذاهای لیپیدی و بنابراین جلوگیری از کاهش کیفیت حسی و تغذیه­ای آن­هاست. افزودن آنتی­اکسیدان­ها در مراحل فراوری را می توان استراتژی موفقی برای جلوگیری از فساد در فیله و ماهیان چرخ شده به­شمار آورد. از این رو در ا تحقیق حاضر به‏ بررسی برخی از آنتی­اکسیدان­های طبیعی و مصنوعی و مقایسه اثرات آن­ها نسبت به یکدیگر پرداخته شد که در پایان با توجه به عدم انتشار گزارشی مبنی بر اثرات سوء ناشی از استفاده آنتی­اکسیدان­های طبیعی (عصاره­های گیاهی)، استفاده از این نوع آنتی­اکسیدان­ها در آبزی پروری و از جمله در پرورش ماهیان زینتی توصیه می­گردد.