پاروپایان هارپاکتیکوئید نوید بخش یک منبع غذایی جایگزین در پرورش لاروی هستند. هارپاکتیکوئیدها، که به تنهایی و یا به صورت غذای مکمل به عنوان غذا استفاده می‌شوند، در مقایسه با روتیفرها و آرتمیا باعث ایجاد رشد سریع تر می‌شوند. تحقیقات دلیل این رشد سریع تر را اندازه کوچک از مرحله ناپلی تا بلوغ می‌دانند و اینکه هارپاکتیکوئیدها به طور طبیعی غنی از اسیدهای چرب ضروری مورد نیاز جهت رشد ماهیان دریایی می‌باشند. علاوه بر این، موارد زیر سبب شده پرورش هارپاکتیکوئیدها به میزانی از تولید برسد تا بتواند پاسخگوی پرورش نیاز ماهیان دریایی باشد. هارپاکتیکوئیدها دارای توان تولید مثلی بالا و تولید نسل کوتاه بوده و قادر به تحمل شرایط متغیر دمایی، شوری و میزان بالای مواد زاید می‌باشند. علاوه بر این و با در نظر گرفتن محتوی تغذیه‏ای و شکل و اندازه ذرات غذایی، در تغذیه انعطالف‏پذیر هستند لذا امکان استفاده از غذاهای فرموله، کشت‌های جلبکی تک گونه ای و یا هر دو برای آنان فراهم است. با این وجود، برخی خصیصه‌های ناشی از سبک زندگی کفزی سبب شده که بسیاری از گونه‌های هارپاکتیکوئیدها جهت پرورش در مقیاس بزرگ نامناسب باشند. اغلب آن‌ها جهت پرورش به بستر نیاز دارند و چون تعداد کمی از ناپلی‌های هارپاکتیکوئیدها قادر به شنا کردن می‌باشند در نتیجه برداشت مراحل اولیه تکاملی را دشوار می‌سازد. علاوه بر این، تعداد خیلی کمی از گونه‌ها سیست تولید می­کنند و یا وارد مرحله‌ی دیاپوز (خواب) می‌شوند که مستلزم آن است که تولید بالای محصول طی پرورش انبوه با تولید و یا ماهیدار کردن همزمان شود.